Κάπνισμα

Με αφορμή την απαγόρευση του καπνίσματος και την έντονη αντιπαράθεση των αντιμαχόμενων στρατοπέδων, καταθέτω τους προβληματισμούς μου για το θέμα.

Νομίζω ότι η μόνη συζήτηση που μπορεί να διεξαχθεί αφορά τα δικαιώματα των μη καπνιστών ή με άλλη διατύπωση των παθητικών καπνιστών. Όσοι έχουν επιλέξει να καπνίζουν - υπό τον όρο ότι είναι ενήλικες και επαρκώς ενημερωμένοι για τις όντως βλαβερές συνέπειες της συνήθειας τους – δικαιούνται να συνεχίζουν. Ακόμη κι αν αυτό ισοδυναμεί με καταδίκη της υγείας τους.

Στην περίπτωση που απορρίψουμε τον παραπάνω συλλογισμό, θα πρέπει επίσης να απαγορεύσουμε τα λιπαρά φαγητά από τις ταβέρνες. Πόσοι άραγε δεν πεθαίνουν κάθε χρόνο από κακή διατροφή:

Οι συνέπειες του παθητικού καπνίσματος όμως επιδέχονται ανάλυση.

Επί αυτού έχω να παρατηρήσω τα εξής;

Οι παθητικοί καπνιστές διατρέχουν σίγουρα ένα κίνδυνο. Πόσο μεγάλο όμως:

Αν η πολιτεία νοιάζεται τόσο πολύ για την υγεία των πολιτών της, πως απολογείται για την αδιαφορία της σε περιβαλλοντικά θέματα, που αποδεδειγμένα προκαλούν άμεση και τεράστια ζημιά στην υγεία τους. Ο Ασωπός είναι τρανταχτό παράδειγμα.

Αν οι μη καπνιστές εκλάμβαναν το παθητικό κάπνισμα ως αυτού του μεγέθους απειλή, δεν θα βρισκόταν τουλάχιστον ένας μέτριας ευφυΐας επιχειρηματίας να διαμορφώσει ένα χώρο που θα απευθυνόταν μόνο σε μη καπνίζοντες;

Μήπως το κράτος θα έπρεπε απλά να διασφαλίσει τα δικαιώματα και των δύο πλευρών. Να επιτηρεί δηλαδή την τήρηση της αρχικής δέσμευσης του καταστήματος αν είχε χαρακτηριστεί «μη καπνιζόντων»:

Νομίζω ότι παρά είμαστε επηρεασμένοι από το κίνημα του «πολιτικά ορθού». Ξέρετε αυτό το κίνημα που ξεκίνησε από την Αμερική και μεταξύ άλλων προβλέπει να καταδικάζεται όποιος αποκαλεί τους μαύρους, «νέγρους», αδιαφορεί όμως αν αυτός ο ίδιος τους εκμεταλλεύεται ή τους καταπιέζει κοινωνικά. Το αναφέρω για να τονίσω την υποκρισία που εμπεριέχει.

Έχει σημασία να δηλώσω ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ. Ασχολούμαι με το θέμα όμως γιατί είναι άκρως πολιτικό. Ίσως να είναι μια πνευματική άσκηση για τα όρια της εξουσίας και του δικαιώματος να εφαρμόζει ηθικές και αξιολογικές κρίσεις. Με άλλα λόγια, να έχει το δικαίωμα η πολιτεία να ορίζει, τι είναι «ευτυχία», για τους πολίτες της.